Κεφάλαιο 2

Πολλές φορές τον τελευταίο καιρό έχω την αίσθηση κι έχω και αδιάσειστα στοιχεία γι αυτό,ότι το μυαλό μου παίζει πολύ άσχημα παιχνίδια σε βάρος μου.Τις προάλλες σε μία απ'τις σπάνιες βραδινές μου βόλτες,κάτω απο ένα παιχνιδιάρη έναστρο ουρανό,για μιά μόνο στιγμή,για ένα παίξιμο των βλεφάρων,νομίζω πώς εκεί πάνω σ'ένα γέρο πλάτανο,που κοιμόταν ήσυχος για εκατοντάδες χρόνια,στεκόταν όλο περηφάνια ένας σκύλος,καφέ και μάυρος, σα στοιχειό,με μάτια που λαμπύριζαν στο σκοτάδι σα μικρά αστέρια.Γυρνάει λοιπόν πρός το μέρος μου και με βαριά φωνή μου ψιθυρίζει:"Ποτέ πιά πόνος" ή μήπως ήταν "Ποτέ πιά μόνος",δ μπορώ να πώ με σιγουριά....κι ύστερα χάθηκε ,θαρρείς πώς ήταν φτιαγμένος απο άμμο και μ ένα ελαφρύ αεράκι γίνηκε σκόνη μές στη σιγαλιά της νύχτας.Απο τότε λοιπόν μάτι δεν μπορώ να κλείσω,όχι τόσο για το παράξενο,όσο και αναπάντεχο της συνάντησης εκείνης,αλλά γιατί δεν άκουσα καθαρά τον βιαστικό αυτό επισκέπτη.Ναι σίγουρα,ό'τι απ'τα δύο κι αν ήταν ,εξίσου σημαντικό είναι,δ λέω,αλλά όπως και να το κάνεις άλλο πόνος κι άλλο μόνος,έτσι δεν είναι;...ή μήπως όχι;

Κεφάλαιο 1

Συνέχεια και πάλι συνέχεια,και εγώ ακόμα να βυθίζομαι,συνήθως μόνος μου,αν και η αλήθεια είναι ότι καμιά φορά λίγη παρέα δε θα μου κανε κακό.Όλα τριγύρω ήσυχα,σαν τίποτα να μην άλλαξε,τίποτα να μην πέρασε,τίποτα ποτέ να μη ζήτησε τα ρέστα...Τριγύρω κορνίζες ατάκτως πεταμένες και σκόρπια βιβλία,άχρηστα τώρα πιά (λές κι ήταν χρήσιμα ποτέ;)και στον τοίχο ζωγραφιές οι αναμνήσεις,άλλοτε πολύχρωμες σαν αποκριάτικες γιρλάντες και πιό συχνά μουντές,μαυρόασπρες σαν γκρίζο πρωινό του φθινοπώρου,και εγώ να βυθίζομαι όλο και περισσότερο,όλο και πιό γρήγορα...Κλεφτά μου φάνηκε πως είδα τη μάνα μου και νομίζω,χωρίς να 'μαι και σίγουρος βέβαια,πώς μου χαμογέλασε όλο γλύκα και καλοκαιριάτικο φώς.Κι αυτή η νύχτα,άχ μικρή πλανεύτρα τσιγγάνα,όλο νάζια και μαυλιστικούς χορούς,δ λές να κουραστείς ακόμα,για πόσο ακόμα θα με τυραννάς;Ποιός να το φανταζόταν ότι μιά τέτοια νυχτιά όλοι οι παλιοί μου φίλοι θα μ'επισκέπτονταν για τελευταία φορά ίσως,η μήπως είναι η πρώτη;κάπου τα 'χω χάσει στο μέτρημα μου φαίνεται.Όλο χαμόγελα και παιδική ξεγνοιασιά είναι όλοι τους,τραγούδια και κακό να δούν τα μάτια σου.Χαρές και λύπες να περνάν μπροστά μας σαν σε παρέλαση,φώτα και πυροτεχνήματα και αγκαλιές ,μιά κρύα φέτα καρπούζι στο χέρι και το αεράκι να χαιδεύει το πρόσωπο.Και γώ να βυθίζομαι δίχως ηχώ,δίχως...ανάγκη.

Πέτρινα βλέμματα

Ξεθωριασμένα όνειρα ,δύο βήματα και κάτω
αεροστεγής ανάφλεξη,τού τίποτα ο κρότος
ανάρπαστες οι αλήθειες μας,λόγια φτηνά του αέρα
σαν καλοκαίρι μύρισε κ ακόμα είναι χειμώνας

Πέτρινα τα βλέμματα,ανάγλυφα στολίδια
κινήσαμε στο άπειρο,φτερούγες μές στα χέρια
τ'αδύνατο ζητήσαμε,μια κουταλιά αστέρια...

Ολόλευκα κρίνα

Και αν τώρα όλα πέταξαν σαν άνεμος στο χρόνο
ποτέ μου δεν εγνώρισα τοσο μικρή ομορφιά,
μικρός σαν κουρελόχαρτο,μπλεγμένος σε κουβάρι
βαθιά μες στο πιθάρι μου πέφτω να κοιμηθώ

Κρυμένος στο κουκούλι μου,γριά πεταλουδίτσα
τα μάτια μου ανοίγοντας ασθμαίνω το θυμό
βρεγμένο χώμα η ζωή που όλο και στραγγίζει
μακάρι να πνιγόμουνα σε μια γουλιά ουρανό

Ολόλευκα κρίνα στα μαλλιά,θυμάρι μες στα χέρια
κανέλλα και ροδόνερο,δυο μάτια γελαστά
μια χούφτα αστέρια οι στιγμές,ξάγρυπνα καλοκαίρια
στο σούρουπο εζύγωνα λίγο να ζεσταθώ

Ορδές χαμένα όνειρα,σκυφτοί σα μετανάστες
για τ'άπειρο κινήσαμε φτερά μες στη καρδιά
ο νούς μας κι αν εγέρασε κ είναι στο νου μας ξένος
πάντα θα δραπετεύουμε σ'ολάνθιστη αγκαλιά

Χορός της Βερενίκης

Τον φόβο μου τον έκανα τριαντάφυλλο και κόβομαι πιά μόνο κατά βούληση και τον καιρό μου χάνω σε χορούς με μαριονέτες και χιονανθρώπους, χαρτοπόλεμο απο δάκρυα και κίτρινες γιρλάντες,με φώτα απο κάποια ανάσταση παλιά καμμένα,και τσούρμο μπλέ αστέρια μεθυσμένα.Τί κι άν κάποτε μέθυσα απ'της ζωής το κόκκινο χαμόγελο;Τη χαραυγή ξανάφυγα με τρένα ασθμαίνοντα σ' ολόγιωμα φεγγάρια,σκορπίζοντας τα θέλω μου,δίχως αέρα,κι απάνω μου ξανάρχονταν και τσούζανε τα μάτια.Το ξέρω κάποτε τρελούς μας έλεγαν μιας και το συνηθίζαμε αλλού να στρέφουμε το βλέμμα μας όταν αυτοί αγόρευαν.Φύλλα συκής είχαν στ'αχαμνά και φόβο μες στα στήθια,καλοί χρυσοί και άγιοι,μ'άγια πετραχήλια και μείς αγρό αγοράζαμε φτηνό,καθώς η Βερενίκη χόρευε ολονυχτίς με μια αγωνία,μία έκσταση και οι φωνές τους η μόνη παραφωνία,μακάρι να σώπαιναν..μόνο για λίγο

Περί ανθρώπων και βοών

Τον άνθρωπο τον μέσα σου ποτέ μη τον ξεχάσεις

βαριά κι αν είναι πιά η τωρινή στιγμή

απρόσκλητος μες στο χορό,ριγμένος σε πηγάδι

αυτή ειν' στ' αλήθεια φίλε μου η αληθινή ζωή

Τροπάρια,αναθέματα κι αθάνατα στιχάκια

κρασί σαν αίμα κόκκινο κι αχνιστό ψωμί

τον δρόμο τον ατέλειωτο θα πρέπει να τον πάρεις

χώρια απο κείνους π'αγαπάς,φεγγάρι στην αυγή

Κι εγώ αν σε δυσκόλεψα χαλάλι μου τα λάθη

τα πάθη ,τα λόγια τ'άσεμνα μαχαίρια και καρφιά

το τέλος το ανέλπιδο,παρηγοριά το χάδι

τρύπια σημαία στη ψυχή,μάτια χωρίς μιλιά

Δίχως συγνώμη το φευγιό,κι αμίλητο τ´αντίο

στροφές σε φεγγαρόστρατες απο χρόνια αδειανές

χρυσόσκονη στα όνειρα,κορδέλες στα ταξίδια

και μείς που δεν υπήρξαμε, δυό νότες μαγικές

Του δειλινού

Τρείς φορές γύρα έφερα γύρω απ' τον άδειο εαυτό μου

χρυσόμυγα σ' άδεια νυχτιά,ψηλά τα πεφταστέρια

κι ο άνεμος πλημμύρα

τρελός σα μανιασμένο άλογο

φύλλα ξερά κι αρμύρα,τίποτα δε περίμενα,μον' εσένα

άστρο λαμπρό σ' απόβραδο

κι η συννεφιά, μαύρη σκιά

σ' απομεσήμερα απο καιρό χαμένα